Sulu gözlü değilim…
İnanın, yeminle cebimde deste deste para olduğunu da gördüm…
Beş kuruşsuz kaldığım günler de vardı arada…
Allaha çok şükür, hep derim Allah’ın sevdiği kullarından olmalıyım, MUTLAKA öyle…
Yoksa (…)
Çalışamıyorum…
Beni çok ama çok üzen bir durum. Çok şükür yuvarlanıp gidiyoruz…
Nemiz eksik?
Yine, binlerce, milyonlarca, milyarlarca kez şükürler olsun, hamdolsun Mevla’ma…
Hiçbir şeyimiz!
Lübnanlı biz kız çocuğu…
Tercihim sarı pipiler, kabak kafalı AMA kız çocuklarını da çok severim, hele fırfırlı, danteli donlarıyla, O tombik tombik bacaklar ile O güzelim elbiseler ile dolaşmıyorlar mı ortalıkta…
O bellerine kadar gelen saçlarıyla, örgülü veya örgüsüz…
Kurban olayım ben onlara.
Evet, Lübnanlı bir kız çocuğu…
Bomba patlamış yanı başında, kulak zarları büyük oranda tahrip olmuş…
Görseydiniz, ah bir görseydiniz, kapkara, kömür karası saçları ve gözleriyle…
Bir biblo, sanki bir bibloyu andırıyordu…
Savaş ortamı, maddiyatsızlık…
Baba terk etmiş kadını, kalmış evladıyla ortada…
Haberlerde gösterdiler, yine bir belgeselde ülkemizin Güneydoğu Anadolu’su…
PKK’yi anlatan bir belgesel, bebeler, 7-8 yaşlarında…
Bir oğlan çocuğu “çocukları kaçırıyorlar organlarını almak için” diye haykırıyor kameralara doğru…
Çocuktan al haberi!!!
Farz oldu bana, farz…
Ya evlat edineceğim veya başka bir şekilde bir cana can “vereceğim”
Bu sağlıkla mı, bu halimle???
Evet…
Evet…
Evet…
Bu halimle bile MUTLAKA bir şeyler yapmalıyım, yapacağım!
Yardım elini uzatmak, muhtaca…
Ne şerefli bir davranış biçimidir insan olana…
Ama…
Bu zamanda, çağımızda…
Kime inanacak, kime güveneceksin, bilmezsen, tanımazsan birde denetim ve şeffaflık yoksa?
Bak kardeşim, ey ümmeti Müslim’in…
Kurbandan, ondan bundan geçtim, peygamber ocağına bile, Mehmetçik vakfına bile düştüyse riya…
Para…
Kızılay gibi bir kurumda…
Bile sebep oluyorsa dolandırıcılıklara…
Var gerisini sen düşün, devlet kurum ve kuruluşlarında…
Bademler sayesinde, Kasımpaşa ayısı vasıtasıyla hırsızlık kol geziyorsa!
Türk’e olan güvenim…
Aslında demek lazım Türkiyeliye…
Hani var ya uşaklar, yok Laz uşağı değil…
Kelimenin tam anlamıyla uşaklar, hani bağırıyorlar ya “Türkiye seninle gurur duyuyor” diye…
Şuursuz yaratıklar…
Güvenemiyorum, itimattım yerle bir. Atatürk güvendi bu millete…
Çağ başka bir çağdı, insan…
Başka bir varlıktı. Yürek vardı, akıl vardı, cahil mahil, insanlar bilgilerine güvenemediklerinde…
Yüreklerinin sesini dinliyorlardı, ayırt edebiliyorlardı şarlatanı…
Alimden, bilginden…
Kalmadı…
Yitirdiler bu vasıflarını!!!
Uzun lafın kısası…
UNICEF…
Bu Lübnanlı kıza elini uzattı, bir kulaklıkla onca sene sonra annesini sesini duyar oldu…
O an kameralara yansıdı…
O kızın gözleri parladı, resmen parladı ve ben kendimi tutamadım…
Boşaldı, oluk oluk gözlerden yaşlar boşaldı…
Üç, beş ne varsa, gönlünden ne koparsa…
Yardım et kardeşim…
Çocuklara, dul kadına, hele çocukluysa, ihtiyara!
Diyorum ya çalışamamak mahvediyor beni…
Ellerim istediğim gibi oynayamıyor…
Pazar günüydü, ben yine dükkânda…
Dada…
Ne zamandan beri istiyordu PS3, annesi almış…
O da ablasının televizyonunu almış kızın elinden, geldi yanıma…
“Dada, sende televizyon var mı?”
Yok oğlum, ne gezer. Al bu monitörü bir dene olursa…
Olmadı!!!
Niyeti…
Vicdan azabı…
Ablasına PS2’sini vermek…
Üzüldüm tabii, çok üzüldüm…
Dayanamam çocuklara…
Akşam telefon ettim, dedim…
Bak Emrehan, aramızda bir sır, kimseye söylemeyeceksin sürpriz olsun…
>>> Arada, vermek lazım çocuklara görev, ciddi görevler, sırlar. Alıştırmak lazım hayata <<<
Gerekirse…
Evet, acımadan tamirciye, tuvalet temizlemeye…
Özellikle erkek çocuklarını, özellikle…
Annem yanımda, duyuyor tabii her şeyi. “Tamam” dedi “kimseye söylemem”
Yarına gidip bir televizyon alayım ablana AMAAA…
Kıskanmak yok!
Ne dedi biliyor musunuz?
“Aksine çok sevinirim dada!” dedi…
Yeminle…
Bugün ablasından çok sevindi, iyiniyetli küçük pezevengim benim…
Demiştim ona, oğlum hem ablana hem sana ağır gelecek, biliyorsun çalışamıyorum…
Hiç sesini çıkarmadı, üzülmediğini, kıskanmadığını biliyorum…
Olgunlukla karşıladı.
Kız…
Hangi birine yetisin?
Bİn parçaya mı bölünsün…
Alt tarafı yüz yirmi Euro, çocukların gözleri parladı…
Sevindir kardeşim çocuğu, sevindir insanı…
Allah…
Sen verdikçe verecek…
İnan bana, güven bana, itimat et bana…
Kin, nefret, bencilik şeytanın yolu…
Sevgi, hoşgörü, anlayış, vermek…
Allah’ın şefkati, yolu!!!
Not: bak unuttum yine…
Bir saat geçti geçmedi, HABERLI…
Peksimet ve üzüm canavarı…
Herif birde haber verip geliyor, geldi bize, gece yatıya…
Annem…
Ne kadar uğraştıysa…
Ser verdi sır vermedi!!!
😊 😊 😊
