Bak kardeşim hep derim…
ALLAH benimle ve sevdiklerimle…
Oruç tutmam, tutamam…
İki rekât namazı kılarım, Cuma’ya gitmem, aslında camiye SENEDE gittiğim bir elin parmakları kadar bile değildir. Gusül abdesti alırım, gerisini bilmem. YANI TOPTAN…
İçki içerim hem de nasıl…
Rahmetlinin öğrettiği dualar dışında dua bilmem…
Küfür ederim, hele son zamanlarda ağzım iyice bozuldu…
Kısacası…
Allah ne tavsiye ediyorsa, Peygamber Efendimiz…
Neredeyse her şeyin tersini yaparım(!)
AMA…
Allah hep yanımda…
Benimle birlikte sevdiklerimin yanında, dua düşmez dilimden, yürekten anlıyor musun yürekten…
İnan ağlayacağım neredeyse…
Hanim geldi yanıma, müşteri gelmiş demin anlatıyormuş doktoru…
Varmış uzakta bir akrabası, yaşı Oma ile hemen hemen ayni…
YALNIZ yaşıyormuş YALNIZ, ayni benim ki gibi…
O da bacağını kirmiş, doktor perşembe günü gidecekmiş yanına!
İlahî adalet mi desem, ne desem?
Belki…
Akli başına gelir, inan, Allah şahidim, en büyük şahit…
Ben elimden geleni yaptım, yapıyorum!
—
INAN, yazdıklarım harfiyen doğru…
Uydurma falan değil. İnan değil.
—