Ayıp ya ayıp denilen bir şey var…
Evet…
Günah, günah ya günah…
Yazık değil mi, günah değil mi bu insancıklara?
Dada…
Manti, afiyet olsun ama DayDay gelsin…
İkisine birden bir girişeceğim, elimden kurtarabilene aşk olsun…
Kız olacak birde, ileride millet leşimize tükürecek…
Tembellikten ayıya, dayı diyecek.
Biliyorum…
Muhtemelen dikkat çekmişimdir, yok…
Ana kuzusu, hanım evladı değilim!
Rahmetli babam hep dermiş anneme…
“Beraber büyüdünüz!”
Gerçekten de öyle, süper, olağanüstü bir çocukluk geçirdim…
Maddi – manevi sıkıntılar sonradan AMA çocukluğum muhteşemdi.
Ya annem…
Benim annem değil, arkadaşım çok sevdiğim bir dost…
İnanın bizim ikimizin arasındaki münasebet çok farklı, çalışan bir insandı…
Çalışan bir anne, acıyordum kendisine. Tamam beni kız gibi yetiştirdi, evde iş yoktur ki yapamayayım.
Ama…
Acıdığım için, çok sevdiğim için elimden geleni ardıma koymuyordum…
Bunlar…
Resmen hain ya, tembel…
Zamane çocukları, ben bizimkinde de bunu fark ettim. Birçok çocukta gözlemledim…
Neden bilmiyorum bizler sanki farklıydık, bizim evde…
Tamam iki kadındı pek sesimi çıkarmadım…
Acıma yok bunlarda, acıma…
Beni siktir et, baba…
İnsan annesine acımaz mı ya?
Kimin için didiniyor bu insanlar?
Allah’ın emri…
Gelsin ikisinin birden tozunu alacağım, ne zamandan beri unuttular beni!