Evdeyim…
Birkaç saat uyudum, üstümü değiştirip çıkacağım hele bir hava aydınlansın…
Vergisini sen, ben ödeyeyim…
Hazıra konanlar faydalansın. Sen ver onlar oy için dağıtsın…
Kardeşim…
Adam olun, dik durun. Nasıl ki erkeğin nefsi uyandığı zaman serleşiyor, dimdik oluyorsa bir tarafları öyle. ERKEK olun, adam olun çözüm üretin İstanbullu…
İstanbullulara geri verin!!!
Çözüm üretin ki insanlar doğdukları, büyüdükleri yerlere geri dönsün. Orada mutlu, mesut yaşasın!
Sen kimsin ulan puşt?
Kadına, içkime ona buna karışırsın…
Karşında çocuk mu var?
İçki satarsan ekmek yok sana…
Nah sana ulan nah sana…
Bağladın Fatih’e…
Ulan g.t veren Fındıkzade nere, Fatih nere?
Taşındım çok sevdiğim Fındıkzade’den, şehrin göbeğinden Beşiktaş’a…
Çarşı, pazar ayağımın altında. Sinema, tiyatro…
Hastaneler dört tarafımda.
Telefon ettim, YOKKKK…
Öyle zırt pırt aramam, dostum yoktur benim ama çevrem geniştir…
Karşılık beklemeden yaparım yapacağımı, bilirler bunu…
Telefon edersem, ararsam bilirler, bir şeyler var…
Önemli bir şeyler mutlaka geri döner, ulaşmaya çalışırlar bana…
Heyecanlı bir sesle aradı beni gece yarısı, “Hayırdır Önder, bir şey mi oldu, bir sıkıntı mı var?”
Dedim böyle, böyle…
Hani küplere bindin ya gittim diye, hani Almanya’nın bir kentinde gösteri yapmışlardı PKK’lılar…
Girdim mitingin içine, senin gibi uyarmıştı sakın gitme…
İşte O…
Yok dedim durum böyle, böyle. Bana bilgi verebilir misin?
Dedi: “Sabah, sekiz buçuk gibi benden haber bekle!”
Saat tam sekizde olmam lazım bir yerde, önemli bir görüşme.
Satacak şeyler azaldıkça saldırıyorlar oraya buraya…
Şimdi sıra, Nişantaşı’n da…
Üniversiteyi taşıyacaklarmış ta Maltepe’ye…
TOKI ile doldururken kendi ceplerini, s.kiyorlar milleti…
Askeri, kışlalarını sattılar, özelleştiriyorlar millet malını…
Sıra geldi Kalamış’a…
Severim Kalamış’ı, severim İstanbul’umun eski semtlerini…
Özbeöz İstanbulluyum, içim sızlar gördükçe yaptıklarını!
Haberlerde gösterdiler demin down sendromlu çocukları…
Allah…
Cümle evladı, cümlemizi korusun. Allah bu çocukların ana – babalarının yardımcısı olsun…
İster inan ister inanma, çok üzülüyorum böyle şeyleri gördükçe…
Korkuyorum…
Sarılıyorum dört elle kalbimde benimle olan, her an, her yerde sevdiklerime.