Bir dükkândan diğerine taşındık, on seneyi geçkin bir süre oluyor…
Kapı komşumuz Pizzacıydı…
Tam bir hergele tam bir dolandırıcıydı, batırdı dükkânı…
Arkasından kim açtıysa dükkânı çalıştırmadı!
Hanim dedi yemeği alırken git bak çocuklara, nasıllar, yemekleri var mı?
Dada erken gelmiş okuldan, Dayday’dan haber yok…
Yemek ısmarlamıştım Hintliden, yine üstümde kalan bir yer iki dükkân arası mesafe 50 – 60 metre…
Çocuklara uğradım, Dayday evdeymiş, hasta. Yok osuruk hastası değil gerçekten grip olmuş…
Yemekleri de var, odada sıcak…
Gittim yemeği almaya, ne zaman gitsem karısı veya kocası olsun tarifeden almaz yemeği bize hep ucuz verilirler.
Esnaf dayanışması?
Ticari ahlak?
Komşuluk bilinci???
Geldim sordum hanıma geliyorlar mı bize? Geliyorlarsa böyle böyle sende onlara ucuz yap yapacağını…
Zaten yapıyormuş ama ne zamandan beri gelmiyorlarmış…
Dedi “sen niye bahşiş bırakmadın?”
Yeminle aklimin ucundan bile geçmedi, alışık değilim, hiç yapmadım büfede bahşiş(!)
Aslinda…
Neden olmasın?
Bakin yemin ediyorum, on – on beş seneden beri O dükkân “boştu”
Tabiri caiz ise, kıyas…
Umumhane gibi, kiralayan – çıkan, kimse O dükkânı çalıştıramadı…
Bir bu insanlar, gelmişler ta Hindistan’dan, temiz insanlar, güler yüzlü…
Tutundular…
Nasip ve kısmet meselesi.