Gırtlağıma kadar battım, evet…
Bataklığın içindeyim. Yeni bir şey değil benim için…
Ne yapmam, nasıl yapmam gerektiği hakkında da > fikir < sahibiyim…
Ancak…
Sadece bir insanım bir…
İkincisi…
Tepem atmasın, köprüleri yıkmakla kalmam, dinamitlerim…
Çok kötü bir huydur çok çok feci. Köprüden arta kalanı yakar, küller üzerinde tepinirim!
Uzun lafın kısası…
Yaptığımın hakkını vermeye çalışırım, özellikle bu gibi konularda pardon nedir bilmem.
Almanya’da yaşayanlar bilir…
İmzanın önemini ve ehemmiyetini, her ne kadar tuttuğunu koparan birisi olsam bile…
Herifler beni boşuna emekliye ayırmadı, sadece bir çeyreğim.
En büyük korkumdur, kâbusum…
Kaybetmek…
Yok ne para ne pul. O kadar çok kaybettim ki hayatımda, alıştım bunlara diyebilirim…
Ama…
İnsan kaybetmeye alışamıyorum, alışamıyorum, alışmakta istemiyorum!
Çok dikkatli, hassas bir denge izlemeliyim…
Bu kesin…
Sinirler dayanır mı, onu bilmiyorum.