Ana – oğul münasebeti değil bu, çok ötesi…
Rahmetli pederin hep anneme dediği gibi…
“Beraber büyüdünüz!”
Arkadaştır, gerçek bir dost…
Akıl hocam, danışman ne bileyim hayatimin neredeyse her alanında olan bir insan…
Biri öksüz diğeri yetim büyümüş, tüm hasretlerini tüm özlemlerini…
DOYA DOYA…
Yaşattılar bize, sevgi…
Sevgi neden benim hayatımda bu kadar önemli?
Saygı…
Güven neden bu kadar önemli sanıyorsun benim hayatımda?
Malum nedenlerde dolayı sevgiyi gösteremedim, senin tabirinle yanımdakine…
Onu bırak…
Evlada…
AMA, ama var ya güvenin, bana SONSUZ güvenmenin her halini yaşattım onlara…
Kalbimde olanların hepsine, bakma…
Küfür, kâfir, bağırma AMA üstüme düşen bir şey varsa…
İki elim kan içinde, gırtlağıma kadar kan içinde olsam, nefes bile alamasam…
HER ZAMAN!
Sevmesin yürek bir kere, hep dedim sana…
Kolay kolay giremezsin, girmen mümkün değil hele O odaya…
Ama girdin mi de ya ölüm…
Veya af edilemeyecek bir hata, ihanet mesela…
Ki…
Neticede O da ölümle sonuçlanacak bir vaka!!!