Çok olmadı…
Annemi hastaneye götürmüştüm. JOHO hastanesi, bizim buralarda oldukça ünlü bir hastane…
Kiliseye bağlı…
Tertemiz, bakımlı. Kadını orada neredeyse öldüreceklerdi, zor döndürdüler hayata…
Kalça kemiği ameliyatı, çok beter bir yerden kırılmıştı kemikleri…
Düzenli olarak gideriz oraya, en son gittiğimizde…
Doktor çok kızdı, o da sadece bir insan belki kötü günündeydi veya başka şeyler oldu…
Bu arada…
Doktorlara saldırılar buralarda da yoğunlaştı. Dedi: “Bizim yapabileceğimiz hiç bir şey kalmadı!”
Allah’ın takdiri…
Benim gibi…
Doktorum soruyor “ben sana uyuşturucudan başka daha ne verebilirim ki?”
Yok kardeşim yok, bitti…
Allah beterinden korusun. Geldim, biraz yatacak sonra ekonomiyle devam edecektim…
Kardeş, arabası…
Sormuş valideye “Ağabeyimin zamanı var mi?”
Biliyor musunuz…
Buna da şükür, milyon, milyarlarca kez şükürler olsun…
En azından insanlar hala benden bir şeyler bekliyorlar, bekleyebiliyorlar…
Ya…
Hiçbir beklentileri kalmasa?
Allah…
Kuluma üstesinden kalkamayacağından fazla yük yüklemem demekteymiş…
Ya sabır ya selamet…
Güven…
Önce Allah’a sonra kendine. Üstesinden gelirsin, kalkarsın, altından kalkmak mecburiyetindesin!