Eskiden…
Her an patladı patlayacak, çoluk – çocuk ortada kalacak korkusu…
Son senelerde…
Güç – kuvvet meselesi. KORKUYORUM, her şeyden. Uğraşamayacağım diye…
O kaya…
Çok güçlü ve son derece hızlı bir şekilde erozyona uğradı.
Annem diyor…
“Oğlum çok şükür ne maddi ne manevi kimseye bağımlı değilsin!”
Doğru…
“Sağlığın, en azından kendi işini kendin görüyorsun. Yine kimseye muhtaç değilsin”
Doğru…
“Sakinleş artık ne bu sinir, bu öfke?
…
…
…
KENDIME…
Sinirim, öfkem kendime…
Elin ekmek tutamıyor olması…
En ufak bir şey yaptığım zaman çabucak yorulmam…
Hareket edememem…
Kendimde…
Aradığım gücü bulamamam.
Bu korku…
Bu yaşam şartları altında, bu sinir bu öfke…
Bence normal halime bakınca!