Sonunda Ankara’ya telefon etmek zorunda kaldım

Delirtecekler beni, sonunda delirtecekler…
Kendimi Asterix ve Obelix’s gibi his etmeye başladım…
Roma’da…
Devlet kapısında işleri vardı, bir bina, her katta onlarca oda…
Bugün git yarına…
Şu kattan bu kata…
Çok ileri demokratik bir ülkeyiz ya, yetmedi…
Acayip çağdaş…
Her şey bilgisayar, her şey otomat…
İnsanla konuşman mümkün değil, randevu alman hiç mümkün değil…
Sonunda Ankara’ya telefon ettim, çağrı merkezi…
Görevli memura anlattım derdimi, NIHAYET bir INSANA…
Sistem bulamıyor beni, silmişler defterden, Önder diye bir vatandaş YOK…
Rahmetli oğlum…
Beynimden vurulmuştum…
Yaşıyor dediklerinde bana, alooooooooooooooooooooooo
Ben gebermedim, ölemiyorum bir türlü…
AMA YOKUM, YOK ETTILER BENI(!)

Bakalım geri dönecekler mi bana…
Kaç günden beri ya kaç günden beri…
Delireceğim ya delirtecekler beni!