Görüyorum, biliyorum…
Okuyor, araştırıyorum…
Öyle…
Bildik insanların düşünceleri değildir özümsediğim. Yıllarını vermişler, yıllarını…
Think Tankler…
Kimi kurum ve kuruluşlara mensup…
Ölümle kanka kişiler.
Korkuyorum, ürküyorum, endişeleniyorum…
Ben…
Sadece bir çeyrek, yok ki gücüm kuvvetim…
Sadece uyarabilir, anlatabilirim…
Yazık olacak ülkemize…
Kurtlar sofrasında, masada…
Kendime yok ki faydam…
Nasıl engelleyebilirim?
Göz göre göre geliyor felaket…
Yıllar öncesinden, bundan onlarca yıl öncesinden niyet…
Kürt dediler böldüler…
Türk dediler böldüler, Müslümanı bile mezhep dediler, tahrikat dediler böldüler…
En son…
Bir milleti ayrıştırdılar, onlar dediler, biz dediler böldüler…
Türk’ün özü olan sevgiyi, saygıyı, aile birliğini…
Unutturdular, bencilliği, maddiyatı öne çıkardılar…
Emeği, helali, alın terini kin ile nefret ile değiştirdiler…
Evet, göz göre göre geliyor felaket ve ben seyretmeye mahkûm, üzgün, korkulu…
“Son bir feryat”, bir imdat haykırıyorum…
Türk…
Gezi ruhu, birliğin getirdiği dirliği hatırla…
Çık sokaklara, korkma…
Dur de bu pis, iğrenç oyuna…
Senin kanın akacak sonunda!