Ama…
Form geçici, klas kalıcıdır bunu unutma…
Verilen sözden veya yeminden ASLA dönülmez…
Tutulan el bırakılmaz.
Zor gidip geldim…
Canım çıktı desem yeridir…
Sürünmek pahasına da olsa yapmam gerekeni…
Yerine getiririm. Vazifeşinaslık değildir benimkisi…
Verilen değer, gösterilen sevgi.
Ve bir kez daha doğruladı kendini…
Atasözü…
“Kuş… yuvada gördüğünü yapar”
*
Evettt…
Aynen!
Yeminle…
Kula minnet etmem, etsem bile en fazla kendi evladıma…
Belki Ali’ye…
Normal şartlarda geçer sözüm parama…
Sığındım Allah’ıma, gece gündüz dua.
Görmediğimiz…
Bilmediğimiz…
Hiç yaşamadığımız bir durum ile karşı karşıya…
İyi ya…
SORUN değil aslında, insan…
İnsan olsa…
Etme cahil ile sohbet…
SADECE…
Verir zahmet.
Kul…
Nasihatte…
Kul…
İftirada…
Ön saflarda, pederin dediği gibi akil veren çok olurmuş, ekmek veren olmazmış…
Ailemde, yakın çevremde gördüm iftirayı ve sonuçlarını…
Ve yine…
Mesleğim gereği çünkü bir hata milyonlara mâl olabilirdi…
Yüzde…
Bin beş yüz EMIN olmadıktan sonra…
ATAMAZSIN…
Bir adım daha!
Her şey meydanda…
Kenar mahalle yetmeleri, OLMAZSA KÖK…
Görmemişse görgü denileni, aile terbiyesi…
En ufak bir yelde…
Savrulur etrafa.