Kendimi İkinci Dünya Savaşı esnasında Amerika’daki Japonlara benzetiyorum

Ne ora…
Ne bura…
Önder her zamanki gibi iki sandalye arasında!

Araf’ta…
Araf’ta!

*

Yedinci ayin biri…
Bir sene bile geçmedi…
Artık…
IMKANSIZ!

*

Göbekçik ata, ata – alkışlar arasında…
AMA…

Neyse bekliyorum ilaç tesir etsin, gideceğim yine…
Bir, iki saatliğine, dayanabildiğim kadar.

>>> SADECE baraj derim, levrek! Sonra… Unutmayalım lütfen Atlantik’in iki tarafında VE dünyanın daha birçok yerinde KAHPE, söyleyin bir orospu ne zamandan beri hesaplanabilir oldu? <<<

*

Düşünüyorum da…
Her halde hak ediyorum hapsi…
Baksana…
Olsa ellerinde bir delil beni buralarda dolaştırırlar mı?

Orada…
Eninde sonunda…
Gitmem gerekiyor…
Çok özledim…
ILK defa, BIR ILK…
Bayramda kimse yoktu benden, ben olan yanlarında!

Ne ölmüşüm ne dirim…
UNUTMAM…
Değerli, çok ama çok değerli benim için.

Çekirdek aile…
Kardeş ve hanesi dahil…
Ben olan, benden olan YOKSA…
Allah razı olsun, Allah ne muratları varsa versin…
Özellikle Erol ve Sevil…
HEP…
Elleri üstlerinde, eksik etmezler dualarını…
AMAAA…
İçimde bir hicran, tarifsiz bir acı…
Bedensel hiç kalıyor yanında…
Bir hiç.