17 Kasım 1938’de Dolmabahçe’de Atatürk’ün naaşı önünde saygı geçişi yapan kadınlar görülüyor.
O anne…
Kucağında bebesi, başı dik…
Vakur…
EVET, kadın olduğunun bilincinde, bir kadın…
Türk kadını, Türk’ün kadını…
Ama o bakışları…
Roman yazıyor, roman…
OLMUYOR…
Milliyetçiyim demekle, olmuyor Türk’üm demekle, OLMUYOR YERLIYIM demekle…
Olmuyor…
KANITLA, bak bu sene ziyaretçi rekoru kırılmış, daha çok hasret çekeceksin…
Daha çok özlem…
EVET…
Atatürk’ü ANLAMAK…
İlle AN-LA-MAK!
Kararlılık var o bakışlarda…
YOK…
Zibidi kararlılığı değil, Kasımpaşa usulü…
O KADIN…
Kararlı, dişi kaplan gibi…
NEREDE…
Evlatları, torunları nerede Türk KADINI?
Ya…
Baş örtülü, örtüsüz…
NE FARK EDER…
Ar, namus, iman başın üstünde değil…
İçinde yatar, yüreğinde, ta derinlerde…
ANLATMADIM MI, üniversitelerde başörtüsü yasağını…
NEDENLERINI…
Ve hayvanlığı, zaruretti, gereklilik…
İyi, anladık ULAN hadi o zamanlar kanunlar torba ile geçmiyordu…
Işine geldi, SÖZDE ATATÜKCÜ…
Kaldırmadın yasağı, saati vakti gelmişti…
Sağ – sol kavgası iyi kötü dinmişti!
Verdin ellerine en büyük silahı…
Kıldın HAKSIZI HAKLI…
KADIN…
Bir tutam paçavra değil senin kaderin…
Sen bu toplumun en değerli parçasısın, bil değerini…
Mal değilsin, atılıp satılabilen…
Bir eşeğe, bir deveye değiş tokuş edilen…
Üret, eğit…
Toplumun esas unsuru olmaya çalış AMA bil KENDINI…
Bil ninelerini, bil…
Kimin kadını olduğunu, bil…
Türk’ten olmaz bir Avrupalı, olmaz bir doğulu…
Bil yerini, bil gücünü, farkında ol…
Talep et, ısrar et…
KADIN…
Kadının fendi erkeği yendi!