Aferin oğluma…
Gurur duydum, ilk tespitim Almancasında muazzam bir gelişme olduğudur.
Hep söylerim…
Sokak dili başka bir şeydir, anadili…
O dile konuşabilmen ve > anlaman < O dile hakim olduğun anlamına gelmez…
Aynı zamanda anadil ile akademik dil yine farklı olmakla birlikte…
Dil sanatının doruk noktasını diplomatik dil oluşturur, evet bir sanattır…
Söylenen, kullanılan kelimelerden çok kurulan cümleler ile > söylenmeyen < AMA karşındakine duruma göre bir muhtıradan, uyarıdan, tehditte kadar varabilen sözlerin toplamıdır.
Gerçekten çok hoşuma gitti…
Bir baba olarak çok sevindim, demek ki üniversite eğitiminin getirisi beklediğimden fazla oldu…
Ancak…
Diplomatik dil konusunda onu eğitime almam gerekecek, okuduklarımdan çıkardığım sonuç bu.
Tabii…
Allah büyük, belki gider Berlin’e…
Elimden gelen her türlü desteği göstermeye hazırım bu konuda…
O zaman ona orada dil sanatının inceliklerini benim öğretebileceğimden çok daha güzel öğretiler…
Aksi takdirde benim devreye girmem gerekecek.
Master çalışmasını yolladı bana…
Okuyorum…
Dikkat ile, şimdiye kadar okuduklarımla, evladımla gurur duydum inanın bana.
YOKKK…
Son derece acımasız ve sert olabilirim kimi konularda…
Evladım olduğu için yazmadım bu övgü dolu sözleri. Önce kendime HEMEN SONRA ona bu gibi konularda sert ve kuralcıdan daha kuralcı olabilirim. Hem sonra görüyorum ki Profesörünün ona verdiği DERS…
Kötü not almıştı, daha doğrusu içeriği iyiymiş, akademik yazım kurallarına uymadığı için hocası ona daha kötü bir not vermişti.
Yanlış yapabilirsin, insanız…
ÖNEMLI OLAN YAPTIGIN YANLIŞLARDAN DERS ÇIKARMAN
NOT:
UNUTMADIM, kalbime hançer sapladı…
“Baba bana Türkiye tarihini niye öğretmedin?”
Ancak…
İnsan evladını bilmez mi?
Sırasıyla…
Rahmetli eşim “Önder her şeyin bir vakti, saati, zamanı var!”
Kafa karıştırmanın bir anlamı yok…
YOKTU!