Ağlamamak için okudugumda.
Çocuklar, hele hele sıfır, üç yaş arası bebeler…
Canım feda…
Çok severim çocukları, gerçekten, tüm samimiyetimle çok severim…
Son gittiğimde…
Üsküdar’dan geliyor, eve doğru giderken çağlayanda…
Küçük bir kız çocuğu yol kenarında, elinde mendil ama arabalara nasıl yaklaşıyor biliyor musunuz?
Çok KORKTUM, trafik hareket halinde, durup çocuğu kenara çekemedim AMA az ileride polis gördüm. Ona dedim Efendim 50 – 100 metre geride küçük bir kız çocuğu EZILECEK, lütfen ilgilenin…
Yürek acısı, iç acısı…
Vatanın – milletin, çocuklarımızın, bebelerimizin hali!
“Çocuklar bakıyorlar,
gözlerinde mavilik,
Bize bakıyorlar, bir deri
bir kemik.
Çocuklar tutamıyorlar
ellerinde oyuncakları,
Çocuklar, koşamaz
olmuş bacakları.
Bakıyorlar her akşam elimize,
Bir şey sormak ister
gibi hepimize.
Benizleri sapsarı, hasta.
Çocuklar bedbaht bu yaşta.
Kim getirip koymuş
onları yanımıza:
Bakıyorlar çizgi çizgi
alnımıza…”
Ziya Osman Saba
Yukarı ki şiir Uğur Beyin bugünkü yazısından alıntıdır.
Demem o ki…
Eminim hepimiz gördük, yaşadık bu manzaraları, bu acı manzaraları. Sadece anlık yaşadık ve unuttuk!
Hep yaptığımız gibi (…)