Yok, yolladım. Hiç ihmal etmem, olduğu kadar. Allah bu, verende alanda O. Böyle şeylerin şakası bile olmaz. Ha yeterli mi? Bilmiyorum! Ama sevdiklerimi de düşünmek zorundayım. Bir kuru can olsa, bir lokma ekmek, sırtımda bir hırka, Allah ne verdiyse. Evlat var, yarınları var… Allah var, Allah. Babayım, sadece bir çeyrek, beni korkutan O. YOKSA… Uzanmam lazım biraz, sonra hastane, gitmedim sabah, üşendim, ihmal ediyorum. Canim istemiyor gitmek. Yoruldum, sadece çok yorgun his ediyorum kendimi.