Dün…
On bin küsur kez görüntülenmiş eski yazılarım…
İnsan…
Kaybettikten sonra değer bilirmiş ya, çok doğru…
Belki birkaç ay…
Belki birkaç sene daha, Abbas yolcu dostlar…
Yolcu…
Akciğer bu, benzemez başka bir şeye…
Dün hanim diyor “ama Önder, babam, Ali onlara böyle yapmamışlardı!”
Koşar adım, uçarak gelişiyor her şey…
Ders olsun sana, değer ver…
Kulak ver…
Yanındakine, karşındakine…
Bir bakmışsın birdenbire…
Bir varmış bir yokmuş…
Hadi güle güle!
Bir Cuma günüydü…
Çıktım işten, gittim önce eşimi aldım sonra evladı kayınvalidemden…
Gidemedik, dönemedik bir daha asla evimize!
Değer ver, kulak ver önce yaşayana…
Kaybetmeden önce…
Düşün, düşün…
GÖR, görmen gerekenleri…
Sonra değer ver ölmüşlerine…
An…
Bir an sonra ne olacak bilinmeye…
Duygu sömürüsü değil bu…
Hayatın gerçeği, bak bir kez daha ispatladı kendini.
Bak ama kör ama topal…
Vardı bir demokrasin…
Değiştirildin, IZIN VERDIN değişmesine ILERISIYLE…
KAYBETTIN…
Arıyorsun değil mi eski günleri, değer ver…
Mücadele et, EMEK VER kaybetmeden önce!
Bak…
Notre Dame…
Onun anısına!?
Sabahtan beri tartışıyoruz valide ile…
Maria Magdalena…
Yok, Meryem Ana değil, bir ihtimal Hz. Isa’nin karısı…
Katolik kiliseye göre bir fahişe…
Ataerki kilise, din ki üçü birden…
Nerede kaldı kadın, nerede Yaradan?
Offff kapmış bir yerden, okumuş…
Muhtemelen Internet üzerinden…
YAPMA anne, sen bari YAPMA…
Sözde…
Allah’ın gazabı, 850 sene sonra…
Diyor…
“Önder, zaman(!)”
Doğru, zaman, zamanlama AMA Allah bu Allah…
Yapacağını…
Çok öncesi yapmaz mıydı?
Bir Rabbim, bir O…
Onun işlerine akıl, sır ermez…
Gerisi…
Yok Önder işi değil, insan işi…
VAKTINDE…
Bilgi…
Görme, düşünme yetisi!