Yeminle…
Akrabam olduğu için değil, biliyorsunuz beni…
Doğruya doğru yanlışa yanlış…
İyi bir insan, gerçekten iyi…
Gelir hep rahmetli babam gözümün önüne, bir kırmızı koltuk vardı hastane koridorunda…
Onun üstünde otururdu, ağırlaştığında gece ben yanındaydım, balkon meselesi, çıkmıştım dışarıya sigar içmeye. “Önderrr, gir içeriye oğlum üşüyeceksin!”
Sonrasında…
Son anında, iki kez nefes aldı, verdi ve vefat etti. Gözlerini ben kapadım.
Hiçbir zaman fotoğraflanmasına izin vermedim…
Sevda, Metin’im…
O kadar acı ki…
Ders olmuştu bana, O halleri kazındı hafızama…
Dayım…
Yollamışlar fotoğrafını, keşke göstermeseydi annem…
Ne hallere gelmiş, nasıl derin bir sızı, üzüntü anlatamam…
Allahsız orospu çocukları!
Ben bilmiyorum tabii, komadayım…
Anlatılanların yalancısıyım, her sabah hemşire hanım gelir beni tıraş edermiş, yıkar paklarmış…
Refakatçi rezaleti, ne bilsin insan bakmayı, hastayı…
Saç – sakal girmiş birbirine…
Allah belanızı versin, sadece bela okumak, küfür etmekten başka bir şey gelmiyor elimden…
Götünüze sokun gösterişi, lüksü…
İnsana…
Değer vermedikten sonra!