Yan gözle bakanın gözünü oyarım. Evime…
Müdahale etmeye çalışan…
Olur canından!
Veya SOKARIM çıktığı yere geri…
Ve yaptım, aynen uyguladım…
Yirmi senenin çok üzeri, evime adım dahi atamazlar, karışamazlar…
Densizler, görgüsüzler…
Bırak evimi…
Semte giremiyorlar!!!
Anne ve babamdır, rahmetli…
Söz ve hak sahibi…
Büyük müyük dinlemem, tanımam…
Evim benim…
Dört duvarım, sevdiklerim.
Ve Rus’u bir kez daha takdir ettim, haklılar…
Sen kim oluyorsun ya, sen kimsin, kim oluyorsun?
KIM…
Senin önüne kemik attı, havlayıp dursun…
Mahalle karısı, Kasımpaşa ayısı…
Aile içi meseleler aile içinde çözülürler, gelmedikten sonra evin içinden sana yönelik destek isteği…
Sen…
Dış kapının, dış mandalısın…
Kol kırılır, yen içinde kalır!
Hiç kimse, hiç kimse karışamaz benim evime…
Kanunda benim, nizamda…
Evimin içindekilerle çözerim çözüleceği, en sevdiğim yanlarımızdan biri…
İster yetmiş ister yedi…
Oturulur, konuşulur, tartışılır, kim suçlu kim suçsuz konur masaya, her bir problem çözülür kendi başına. Böyle gördüm, böyle büyüdüm, böyle öğrendim ve aynen böyle tatbik ederim…
Benim aile yönetim şeklim!
Herkes söz sahibidir, herkes…
Evin tüm ahalisi…
Ortak karar alır, ortak tatbik ederiz…
Ayaktayız…
Çok şükür Allah’ıma, akranlarımdan sadece iki aile, bir “ben” bir köfte…
Attırdı tepemi, kestim selam sabahı…
Bunca insan içinde, gurbette…
Dağılmadan duran, BIR olan…
İki aile!
Bu yüzden veririm birliğe önem…
Bilirim birliğin gücünü…
Ve…
Bilirim, hasretim iki ruh, bir beden…
Tek vücut olan, birbirinin eksiğini, gediğini kapatan…
Birliği…
Bilirim hasreti bilirim özlemi!
