Evdeyim…
Yok, daha doğrusu yerin yedi kat dibinde…
Evet…
Çiçek ne güzel ne hoştur sadece ve sadece ona bakmak…
Koklamak…
İnsana moral verir, güç verir…
Nerede?
KORKUYORUM…
Yok kendim için değil, ne olacak?
Alt tarafı bir can, zaten çıksın diye bekliyorum…
Evim, yuvam, sevdiklerim…
Anlatamıyorum…
Özelden bile anlatılacak gibi değil, Allah…
Bir çaresizlikten ötekine itiyor, bir köseden ötekine…
Sırtım duvara yaşlanmış, bir milim daha geriye gidecek vaziyette değilim, bir ayağım uçurumda…
Allah beterinden korusun, Allah kimseyi çaresizlik sarmalında boğulmaya terk etmesin…
İnan dua üzerine dua, sığınırım Allah’ıma…
BILIYORUM…
EMINIM son anda yine elimden tutacak, biliyorum, eminim…
Ama bu içim içim kendimi yememin önüne geçemiyor ne yazık ki!
Takma kafana, takma…
Önder bu nasılsa bir şekilde ama öyle ama böyle Allah’ın yardımı ile…
MUTLAKA!
Bu özelimdi, ya buna ne demeli?
Bugün Türkiye’den haber geldi…
İyisi gelir mi, FELAKET…
Hatırla…
Anlatmıştım sana bebeleri, hani bebeler uyuşturucu kullanmak zorunda kalıyor…
Ben ve halim ne ki?
Kuzenim…
Bebesi, ismi aklıma gelmiyor demenzin tam tersi, dört yaşına kadar tedavi edilebiliyormuş…
O hastalığa yakalanmış, FECI!
Ölümcül bile olabilirmiş…
Nasıl üzüldüm anlatamam, Tayyipistan ödemiyormuş tedaviyi…
Millete aldırıyorlar ameliyat malzemesini…
Ekonomi çok iyi ya…
Çala çala bir şey bırakmadılar, kız evini satılığa çıkarmış…
Bebe ya daha bebe, 2 – 3 yaşında…
Tombik teyze…
Hani kucağımda, onlar…
İkisinden biri. Dökülüyor herkes dökülüyor tek tek…
Hangi birine el uzatacaksın, ben buralarda kendi sorunlarımla boğuşurken…
Evlat…
Biliyorsun durumları, ne yapacağım inan bilmiyorum. Moral tamamen gitti…
Çok etkiliyor böyle şeyler beni, sinir kalmadı, sinir, güç…
Kuvvet!