En kötüsüne biliyor musun?
Yeminle çok istiyorum yapmak, ben tembel bir insan değilim. Her şeyden evvel bir şeylerle uğraşmadım mı canım sıkılıyor. Biliyorsun beni. Kitapta okuyamıyorum, ancak gazete…
Onda bile okurken çoğu zaman uyuyup kalıyorum. Belgesel dedim…
Televizyon, YOK onda bile uyuyup kalıyorum.
NEDEN?
Bilmiyorum, doktorlara sordum…
Bilmiyorlar.
Balığa gidemiyorum, suçluluk duygusu, git diyor git…
Gidemiyorum, O çalışırken ben keyif yapacağım, yediremiyorum kendime. Anlayacağın iki ucu b.klu değnek. Çalışabilensem…
El ekmek tutsa, ah bir tutabilse. En ufak yorgunluğa gelemiyorum…
Bitiyorum…
Resmen bitiyorum. Çok düşündüm Burn Out…
Var kimi belirtiler AMA değil…
Burn Out’da değil. Ne b.k bilmiyorum!
Uyku…
Çok önemli oldu artık benim için, en az altı saat…
Nadiren…
4 -5 tamam. Ağrılar altı saat ve üzerinde kontrol altında…
İpe, sapa gelmez oldum. DKD onlar bile bilmiyor, BILMIYOR…
Anlayacağın en güzel çözüm intihar…
Ya denilen doğruysa?
Ya doğruysa…
Bunca yıl hasret, özlem…
Ebediyen mi?
Sonra…
Valide, yanımdaki, sen, evlat, evladı ne yapacağım?
Pezevengin hala bana ihtiyacı var, geçenlerde…
“babaaa, polonyadan telefon ediyor, Rheinland Pfalz meselesi…
Mektup geldi, parayı okulu bitirince ödemem gerekiyormuş, taksitle ödeyeceğim ama kefil istiyorlar”
Çaktım köfteyi…
😊
Oğlum beni göstereceksin tabii!
Ona hiç taksit ödetir miyim? Parası hazir, söylemiyorum, ehliyet gibi…
Çeksin biraz…
Belki ders olur! İnan aslında efendi bir sipa…
AMA…
Ya ben onun yaşında, vallahi billahi hala çocuk. HATA BENDE!
😊
Varsın öyle olsun, hayata atıldı mi, hayat zaten öğretecek gerisini!