Hep anlatırım, biliyorum ya biliyorum…
EMINIM…
Çünkü çok yaşadım, çok gördüm. En dar zamanlarımda özellikle…
BUNA şahit oldum…
YOK…
Şansla ilgisi alakası YOK!
Tesadüfle!?
Rabbim…
Benim ve sevdiklerimle…
Hem orada…
Hem burada…
Allah’ım sana çok şükür, orayı anlatamam, olmaz…
Şimdilik anlatamam, ama iyi ama kötü bir sonuç alalım öyle…
Allah böyle şaşırtır işte!!!
Burada…
Oma…
Banka, kadıncağız ile benden önce ilgilenen…
Polisiye bir hikâye…
Salı’ya yetiştirmem gerekiyor evrakları maliyeciye…
BILIYORUM…
Çünkü bizzat söyledi, benimle uzun uzun bu meseleyi konuşmuştu…
Yok…
Vallahi billahi bak yeminle, beni tanıdığını söyleyen Türkiye’deki ailemin aksine…
Tanıdıklarını sanıyorlar, şimalimi…
“Herkes gibi” geçmişte gün geldi çok büyük maddi sıkıntılar çektik, kaza…
Benim durumum…
Paraya, harcamalara çok dikkat etmem gerekiyordu…
Adım cimriye çıktı…
Paracıya…
Maddiyat, halbuki benim için esas olan önce insan…
Önce can, yaşa ve yaşat!
Bir anı…
😊
Hiç anlattım mi bilmiyorum, annem…
Eskiden Pfennigleri (kuruş) süpürür çöpe atardı, para olarak görmezdi…
Bir gün başladım bu çöpe attıklarını biriktirmeye, daha çocuktum…
Hatırlamıyorum, belki delikanlılığa giriş çağı…
Sürdü tabii bayağı bir süre…
5000 Mark olunca anneme gösterdim cüzdanı…
Nasıl şaşırdı anlatamam!
Neden anlattım şimdi bunu size?
Paracı olsam, cimri…
Te o zamanlar yani bundan aylar öncesi ortalığı kaldırırdım ayağa…
Omacığın vefatından bizim mirasçı olduğumuz meydana çıktıktan sonra, BANKA…
Katakulli…
Nakit paraya el koydu, gitti başka birisine. Ben itiraz edince dedi ispatla…
Elimde evrak yoktu ispatlayamadım…
Çünkü O kadına çok fena gıcık kapmıştı Oma…
BULDUM demin…
Binlerce Euro…
Annem diyor (korkuyor, parayı alan çok çaçaron bir insan, Alman) yapma…
Dükkân…
İsmimiz, tertemiz…
Dedikodu kardeşim dedikodu nelere yol açabilir tahmin edebiliyor musunuz?
Kardeşe danıştım şimdi, hanıma…
En güzeli, ki biliyorum, eminim yani…
Geriye yönelik bile olsa böyle bir durumda hak benden yana…
Gidip avukata danışacağım, FULDA!