Ölüm…
Ameliyata kadar daimî refakatçimdi, bu herkes için geçerli ama bende özel durumlardan dolayı farklılık arz ediyordu. Psikosomatik sorunlar…
Yani psikolojik problemler fiziki rahatsızlıkları tetikliyor…
VE TERSI…
Deliyim kardeşim, zırdeli. Ben bunu inkâr etmiyorum ki…
Hatta tescilli, raporluyum yani!
Ancak…
Şu bir gerçek ki başımdakiler veya yanımdakiler olsun o kadar meşgul ediyor, hayatimin çok büyük bir bölümünü kapsıyor ki kendime vakit ayıramıyorum. Bu…
Çok kötü bir vaziyet, kendime bakamıyorum, ilgilenemiyorum kendimle. Halbuki her insanın…
İhtiyacı var buna…
KENDINE vakit ayırmaya, dinlenmeye. Enerjisini tekrar toplamaya…
Sakinleşmeye…
Vaktim yok, vakitsizlik. Rahmetli çok önem verirdi zaman kavramına…
Zaman…
O kadar değerli ki kardeşim, saliseni boşa harcamaya gelmiyor.
Sevdiklerin…
Kalbinde seninle her yerde her an olanlara vakit ayır…
Kendine…
Bir varsın, bir yoksun çünkü.
Kendimi toparlamam lazım…
Ki faydalı olayım. Ot gibi yaşamak istemiyorum…
Mal, mülk, para – pul tamam lazım, AMA salt bunları ardında bırakacaksan…
Boşa geçmiş bir yaşam, zaman israfı…
Kendine gel Önder, kendine gel insan…
Vaktinde uzanan bir dost eli, bir söz bir cümle…
Ruha mehlem olan, ılık bir meltem seni okşayan, sarıp sarmalayan.
Dükkâna geldim, zorla köpek ava gider mi?
Belki…
İlaç vakti, belki gece yarısı veya yarına…
Esen kalın, boynunuzu bükmeyin, dik durun AMA Tayyip duruşu olmasın ikide birde sarsılan…
Sevdiklerinize, kendinize vakit ayırın, HAYIR demesini öğrenin…
Benim bir türlü beceremediğim!