Yok…
YOK, gitti “bitti”
Ancak leke üstü.
Ikisi, diğer ikisi?
Onu BIRAK…
Şahdamarları!???
Akcigerler…
Sürekli kontrol. ALTI…
Tekrar 6 YENI ilaç, hele biri…
— Bir akşam unutayım —
“Bitti”
DoktorLAR o kadar üstünde durdular ki…
Kesinlikle unutmamam lazımmış.
İyiyim…
Gerçekten iyi, eskisiyle kesinlikle kıyaslanamaz. Ancak…
Yine doktor demesi…
ARTIK…
Resmen kalp hastasıymışım.
*
JA!
🙁
*
Dün Metha, ev doktorum…
Bugün annem…
“Männer und ihr wollt Soldaten werden”
Ona da anlatmıştım, ARTIK bayıltıp yapmıyorlarmış ya…
Annem “Dayansaydın oğlum”
HERIF…
Yerel uyuşturucuyu yarı yarıya kullanmış…
Soktuğunda…
Duydum resmen lop diye ses çıktı, ıvırı zıvırı kalbime doğru yönlendirirken his ettim…
Kalbime geldiğinde…
HER YAPTIGI…
Zıplattı beni, isteyerek yapmadım, gayri ihtiyari…
— Hemen ölebilirsin, hemen ölebilirsin. Rahat dur —
Ulan pezevenk…
Sende işini doğru yapsaydın.
Hayatımda GÖRMEDIM BÖYLESINI…
Boynumda bir kramplar…
Ağrılar…
Hanım evladı değilim, acıya dayanırım…
Ama…
Dayanılacak gibi değildi!
Nazı niyazı severim…
Eyvallah…
Ama naz niyaz değil bu…
Değildi.