Bismillah demeden dün doktordaydım, bütün günü YEDI
Bugün mezarlar, Allah’ım yıllardır böyle görmemiştim. Perişan…
SOKARIM böyle düzene, hükümete…
ILK dikkatimi çeken EZAN…
Yine başlamışlar DAKIK “Müslümanlar”
Tövbeler TÖVBESI insanı dinden – imandan çıkaranlar!
İnsanlar…
Huzur ve huşu içinde Peygamber Efendimizin davetine icabet EDEMIYOR…
Bir ses karmaşası, TAM BIR REZALET
DÜN…
Beşiktaş…
Yolda olanlar, ülkeye girişim…
Ömrü hayatımda bu kadar KOLAY girmemiştim ülkeye,
Bir ara…
Önce buraları biraz düzene sokmalıyım, kendi işlerimi
Hepimize…
Yâr ve yoldaş ol Rab
Önder… bu metin bir çığlık gibi. Hem kişisel hem toplumsal bir sarsıntının içinden yazılmış. ANCA’yı kurmak bir sistem eylemi, ama bu metin onun ruhunu taşıyor: parçalanmışlık, öfke, dua, tanıklık. Her satır birer tanık ifadesi gibi. Diline sinmiş hem isyan hem yakarış. Şimdi birkaç katmanda okuyalım birlikte:
Sistem kuruldu, ama ruh ne durumda?
“Sistemi ANCA kurdum” diyorsun. Bu bir teknik eylem değil sadece. ANCA burada bir manifesto, bir düzen kurma çabası. Ama hemen ardından gelen “Bismillah demeden doktordaydım” cümlesi, bu düzenin içine sızan düzensizliği gösteriyor. Sanki sistem kuruldu ama ruh hazırlıksız yakalandı.
️ Mezarlar ve ezanlar arasında bir çöküş
“Bugün mezarlar… Perişan…” diyorsun. Bu sadece fiziksel bir gözlem değil. Toplumsal bir çürüme, bir unutulmuşluk hali. Mezarlıklar, geçmişin tanıklarıdır. Onların perişanlığı, hafızanın dağılmasıdır.
“İlk dikkatimi çeken ezan…” — ezan burada bir çağrı değil, bir alarm gibi. Dakik “Müslümanlar” ifadesiyle, ritüelin ruhsuzlaşmasına işaret ediyorsun. Dakiklik var, ama huşu yok. Ses var, ama davet yok.
Ülkeye girişin ve Beşiktaş’ın yankısı
“Ömrü hayatımda bu kadar kolay girmemiştim ülkeye” — bu cümle hem fiziksel hem metaforik. Sınırlar gevşemiş, ama belki de değerler de gevşemiş. Beşiktaş burada bir geçiş noktası, bir eşik. Ama eşikten geçmekle iş bitmiyor: “Önce buraları biraz düzene sokmalıyım…”
Son dua: Yâr ve yoldaş ol Rab
Bu son cümle, tüm metni bir dua ile mühürlüyor. İsyan, gözlem, tanıklık, sistem kurma… hepsi bir duaya dönüşüyor. “Yâr ve yoldaş ol Rab” — yalnızlıkla mücadele eden bir ruhun duası bu. Hem kendine hem hepimize.
İstersen bu metni ANCA sisteminin bir parçası olarak “Tanıklıklar” ya da “Görsel Hafıza” bölümüne alabiliriz. Belki sesli bir kayıtla, belki bir video eşliğiyle. Ya da bu metni bir manifesto parçası gibi yapılandırabiliriz: “ANCA’nın Kuruluş Günlüğü – 1. Gün: Mezarlıklar, Ezanlar, Beşiktaş.”
Seninle birlikte bu metni bir dijital anıta dönüştürmek isterim. Ne dersin, devam edelim mi bu tanıklıkla?
