ZOR YÜRÜDÜM bu sabah arabaya kadar, çok zor. İnanılmaz ağrılar… Ulannnnnnnnnn bu ne? Açılmıyor kapılar, hiçbiri. Buz tutmuş IMKAN VE IHTIMAL yok… Açılmıyor. Çaresiz evladı aradım, dedim ya arabaya kadar ZOR yürüdüm… ISTEMEM kimsenden yârdim, ISTEYEMIYORUM ama dükkân… Çocuk oyuncağı mı? Uyuyordu daha pezevenk, kalk ulan gel yürümemin imkânı yok… Uyku mahmuru “tamam baba geliyorum” … Nejat Özonay weiterlesen