Gerçekten çok severim…
Aydın, bilgili bir insan. Bizim köyün eski hocası . Şimdilerin ??? Müftüsü. Hatim indirdi, duasını evde yapacağız. Kaç gündür mezarlık temizliyor. Ekip biçiyorum. Annemi kırmadı. Ben Onu, O beni sever. Mesafeli, seviyeli, saygılı sohbetlerin, karşılıklı bilgi alışverişinin müptelasıyım diyebilirim. Konuşacak insan bulabilirsem. Birazdan başlayacak. İnsanlardan kaçıyorum, kalabalıktan. Kafam kaldırmıyor. Resmen başım yastık istiyor. Beş dakika iş yap, on dakika dinlen. Öyle bir bıkkınlık ki…
Erkek demeye…
Artık milyarlarca şahit lazım
Beddua
Almandan, Allah razı olsun…
Türk’ün…
Allah belasını versin, Allah gırtlak kanseri etsin!
Üç sene oldu olmadı mezarlık komple elden geçti. Gerçekten büyük para karşılığı. Helalı hoş olsun. Canlım neyse benim için…
Ölmüşüm de O. Veya ölmüşüm neyse canlımda O. Mermerler dökülmeye başlamış. Ettiğim bedduanın hadi hesabı yok.
Alman mezarcıdan aldığım ilaç işe yaradı. 17 Euro arkadaşlar 17 Euro. Adam saatlerini ayırdı.
Türk’e…
Binlerce Euro. Söyle beddua etmeyip ne edeyim. Eşim…
Sarı pipim, babam!
Bu Köpek, yaşadığı sürece bu leşi sürükleyecek
Temel ve Dursun kahvedeler…
Laflarken bir ara Temelin gözü yan masa üzerindeki gazeteye ilişir. Sahipsiz gazeteyi alır, okumaya başlar. Bir süre sonra Dursun’a dönerek „ula Dursun, gazeteyi zor okuyrum. Göz doktoruna citmek lazum“ der…
Öylede yaparlar…
Temel güzel bir kadın doktor ile karşı karşıyadır. Doktor muhaynesine başlar, bir süre sonra doktor hanım Temele
„Temel Bey, gözleriniz çok sarı, vâriz rahatsızlığınız mı var“ diye sorar…
Temel çok utanır ve öyle bir rahatsızlığı bulunmadığını söyler. Uzatmayalım…
Temel ve Dursun doktordan çıkıp bir kahvede çaylarını yudumlarken Dursun, Temele sorar:
„Ula Temel bende mi doktora gitsem, tohtor nasıldur, iyi midur?“
Diye sorar…
Temel kısa bir duraksamadan sonra:
„Karu gözlerimin içine bakarak götümdeki rahatsızluğu gördü“ diyerek cevap verir.
Bu fıkra misali…
Bu yazım, Tayyipistans giriş yaptığım bir andan, bugüne kadar gözlemlerim ve geldiğimden beri yayınladığım yazıların devamı, tamamlayıcısı niteliğini taşımaktadır.
Bilmem hatırlar mısınız…
Bademler bundan yıllar öncesi Anadolu yakasında „dağları“ köylüye „satın“ alma hakkı tanımıştı. Bilinmesi gereken her köyün, yerleşim çevresinde bulunan dağlar dahil ormanlardan kendi yakacak ihtiyacını karşılayacak kadar ağaç kesme hakkı vardı. Köylü, bu parsel benim bu dağ senin diye yine kendi aralarında paylaşım yaparmış. Bizimkiler hep derdi, ta çocukluğumdan beri duyarım…
Bu dağlar bizim, bu Hasan’ın, bu Hüseyin’in falan. Tabii tapu mapu yok. Koca köyde tek tapulu ev yok!
Eskiden böyleymiş. Türkiye bu uygulamaya dahil mi bilmiyorum. Avrupa’nın birçok ülkesinde „alışıla gelmiş“ hak diye hukuki bir deyim vardır. Örnek vermek gerekirse, yüzyıllardan beri tapusuz dahi olsa bir ailenin kullanımında bulunan bir arsa veya ev O ailenin malıdır. Güncel, eğer doğru hatırlıyordam Almanya’da bu süre kesintisiz yirmi yıl. İyi niyetli bir yaklaşım ile diyebiliriz ki Bademler bu duruma bir resmiyet kazandırmak istedi.
Ancak Bademler badem olmazlardı…
Her yaptıklarının altında bir hinoğluhin yatmasa. Belki…
Bu millete gerçekten bir hırsız gerekiyordu!
Neticede „dağlar“ yandaş – yoldaşa veya ki çok üzücü bir durum candan can, kandan kan olanlar Sedat Peker gibi Mafya babalarının eline düşüyorlar.
Dedim ya aslında izin yapacak, rahmetliler için hatim duasına eşlik edecektim. Öyle olmadı, yine kendimi birçok sorunun ortasında buldum. Çok YORULDUM
Bilmem Galata kulesini bilir misiniz?
Kuledibi diye tabir edilen yerde bir taşınmazımız var. Yeni bir yönetim seçilmiş. Galata kulesine 100 metre var, yok. Yönetim vekalet istiyor. DİKKAT
Her türlü tapu işlemi yapabilmek için. Allah Allah…
Vekalet, hukuk, her türlü…
Çocuk oyuncağı mı bu?
Sahi…
Birkaç yılda bir her reşitte bilmediği, tanımadığı ama güvenmek isteyip, güvenmek zorunda kaldıklarına VEKALET vermiyor muydu?
Jenosidin ne demek olduğunu bildiğizi sanıyorum. Peki, Ökozid nedir biliyor musunuz?
Evet, çevre katliamı!
Yine Taksim…
Taksimin, Türkiye Cumhuriyeti için önemi, anlamı?
Taksim…
Türkiye Cumhuriyetinin gayrı resmi yüzüdür. İşçi sınıfının simgelerinden, Beyoğlusu ile eğlence merkezi, tüm Hak dinlerinin temsil edildiği bir mekân.
Sankiii…
Gözle görülür, his edilir bir değişiklik var memlekte, sanki!???
Göstermelik…
Yollar yapılmış(!)
Etrafta çiçek, böcek, mis gibi(?)
Çöp, möp hak getire…
Belediyecilik…
Halkın gördüğü bu VE fazlasını görme „zorunluluğu“ da yok!?
Halk günlük yaşam derdinde. Peki…
Bu entel – dantel geçinenler, gerçek entelektüel nerede?
Etraf pis kokuyor…
Çok pis! Bugün tapudaydım…
Bakın burasını anlamanız önemli. Galata…
Beyoğlu’ndan sonra „iki numara“ olma yolunda. Bakmayın bademlerin din, iman dediklerine. İçki, eğlence falan. PARA…
Bir yerlerden para gelsin, isterse fuhuştan olsun, yeter ki gelsin. Bienale gidecektim, çok yorulduğum için gidemedik. Saldırdılar…
Ucubeymiş(!) kimden yüz buluyorlarsa. Tetikleyicisi…
Osmanlı artıkları. Bilmem kimin piçleri. Cumhuriyet düşmanları.
Evet gerçekten Osmanlı varisleri fiştekliyor. Bakalım nereye kadar?
Bir – iki gün oluyor…
Yıldırım mı, şimşek mi yoksa kuklamı bilemedim açıklama yaptı…
Milli yazılımmış mış…
Kendim yaşadım, Mehmet…
Ata toprağından oldum. Bir bilseniz neler dönüyor. Affederdiniz…
Bırak gözünün üstünde kaş var meselesini, kolundaki kadını (…)!
Ne katakulliler, ne dalavereler…
En kötüsü, „hak – hukuk“ eğilip bükülerek ortama uyduruluyor. Hukukun üstünlüğü, kanun önünde eşitlik ilkesi, hukukun geriye yönelik işletilemeyeceğini veya emsal kararlar bazında, tutarlılık, istikrar namına bir şey kalmadı. Kaç kişinin böyle veya bezer yollar ile mal ve mülkünden ettiler.
Devam edecek…
Huzur evleri bir toplumun vicdani yozlaşması ve / veya ekonomik çöküşüdür
Aklıma rahmetli babam gelir…
Rahmetli, soyadına yakışan bir cüsseyle sahipti. Valide…
Kendisi hem yaşını başını almış hem yine kendi büyük sağlık sorunlar ile boğuşan bir insan. Pederin son zamanları…
İyice ağırlaşmıştı. Tabii ben varım, gelini var AMA, ben olsam bende istemem, eşim dururken evlat, gelin olur mu?
Ben zaten ayakta zor duruyorum…
Benim hanım hiç olmaz, değil kabul, hiç bir zaman sözünü dahi ettirmedi. Gençliğimden beri yeminliyim…
Vakti, saati gelene kadar bana ait olanları ele muhtaç etmeyecektim. Belki…
Bu yüzdendir, Oma hala evinde, bilmiyorum. Niyet buydu. Her şey farklı gelişti…
Hastane!
Görüyorum…
Zorunlu nedenler olmamasına rağmen ana – babalarını huzur evlerine yerleştirenleri…
Keyfi…
Zahmete, külfete girmek istemeyenleri. İhtiyarlar için huzur evleri…
Zorunlu nedenler olmadıktan sonra ki eşim istemiyor ZORUNLU NEDEN DEĞİLDİR, cart diye yırtarım öyle – karını – ağzını, bir başından bir başına.
Günde 100 Tayyip Lirası için sekiz, on saat kürek sallayan insan tanıma şerefine nail oldum. Yüz Lira. Dört, beş günlük sigara param. Allah, tüm ölmüşlerin günahını af etsin. İşte bu yüz Liralar ile, kürek ile…
– Kaynanasının – mezarını yaptıran insan tanıyorum!!!
Terörle mücadelede
Bir pezevenk diğer pezevenğin stepnesi. Dolayısıyla iradeyi külliye değil bu seçimi yapanların ahlaksızlığı, kör cehaleti ve koşulsuz, sorgulamaksızın biattıdır.
Ben, çok kötü bir insan olmalıyım
Çok şükür Allah’ıma…
Tahmin ettiğim düşündüm gibi değilmiş…
Ne yapayım?
Karşıma hep „o biçim“ insanlar çıktı, çıkıyor. Kötü fikirli olmak hoş bir şey değil!
Anlatırım bir ara, tahmin ettiğim değildi AMA Türk milletinin iyi niyetliliği. Yine tapu, yine para, belki bir kez daha art niyet. Ne bileyim ben, babanın oğlu olsa güvenme ki ben güvenmeye MECBURUM!
Neyse, önce Goethe meselesi…
Goethe Enstitüsü uluslararası itibara sahip bir kuruluş. YANLIZZZ…
Yine bilinen bir gerçektir ki…
Bu gibi kurum ve kuruluşların ait oldukları devletleri mesela kültürel olarak temsil görev ve yetkisi olduğu gibi, hafif, dikkatlice tanımlamış olayım, yine bu devletlerin menfaatleri doğrultusunda hareket etmeleri olağan karşılanmalı.
Bilmem anlatabildim mi?
Devam edecek…
Kıyas kabul etmez(!) Eder, kardeşim eder
Sözde…
Yıllar sonra, uzun seneler sonra izin yapacaktım. HİÇ BİR İŞİM YOKTU
Sözde!
Dur anne, bismillah de…
Resmi bir evrak gelmiş…
Altında ne yatıyor göreceğiz…
Tahmin ettiğimse, yazıdan anladığım kadarı ile…
Bu sefer açık açık yazabilirim ki anlayın ülkede neler donduğunu. Cigoli benzeri olabilir…
Ülkede, ne can ne mal güvenliği kalmadı!!!
Dağlar
Bizim buralarda dağ diyorlar…
Tıpkı orman dedikleri gibi…
Bana göre tepecikler, çalı – çırpı.
Yüzyılın soygunu, talanıdır.
Yazamıyorum daha açık, yoksa…
Bir bilseniz. Yazarım, yazıyorum..
Sorumluluğunu alabildiklerim, belgeleyebileceklerimi. Yazarım kimi özelimi, dedim ya bana ait olan. Sorumluluğu üstlenebileceğimi. Benden olsalar bile, ben değiller. Aileden.
Menfaatleri!
Millet…
Farkında mı? Bilmiyorum…
Yöntemler hep aynı.
Başta Agaoğlu olmak üzere…
„Dağlar“ kapış kapış…
Hele…
Güzergah üzerinde yerleşim yerleri üzerinde yapılan VURGUN akıl durduracak şekilde.
Yatıp kalkıp şükür etmek lazım Tayyipistanda yaşamak zorunda değiliz diye
Bak ya
Kızım silsene o fotoğrafımı, sen ne inatçı keçisin…
O…
Çoktan öldü!